Ünlü roman serisi Labirent’in sonuna gelmiş bulunmaktatım; 3 kitaptan 2 sini peş peşe okudum. Sonucunda ise serinin yazarı James Dashner‘in profesyonel bir yazar olmaktan ziyade başarılı bir seriye imza attığını düşünenlerden olacağım. Labirent Son İsyan ise serinin son kitabı olmakla beraber ‘final’ diye lanse edilen fakat finalden ziyade başka amaçlarla yayına sürülmüş bir kitap olarak geldi bana. Zorlama bir iki olay, cevapsız bırakılan onca soru – ilk iki kitaptan akla kalan sorulara cevap vermeyişi – , ve anlamsız ölümlerle dolu bir kitap oldu benim için Labirent Son isyan. İlk iki kitaba olan beğenimin tamamını alıp götüren bir final olmuş. Tamamen hayal kırıklığı: zor bitirdim; hatta okurken bazı paragrafları atlamak zorunda kaldım. Sıkıldım. Gereksiz aksiyon sahneleri ve zorlama espriler bile kitaba olan bakış açımı değiştirmedi. Bir türlü okunmuyor, kurgu akmıyor, diyaloglar seni kitaba bağlamıyordu. Bunun yerine keşke serinin ikinci kitabı olan Labirent Alev Deneyleri‘ni biraz daha uzun tutsaydı!
Labirent Son İsyan adlı romanın arka kapağında yazarlar ise şöyle: Her şeyin sonu geldi! İSYAN, Thomas’ın her şeyini almıştır: hayatını, anılarını ve sonunda arkadaşı olan Kayranlıları. Ama artık sona ermiştir. Son bir testin ardından Deneyler tamamlanmıştır. Kurtulan olacak mı? Ama İSYAN, Thomas’ın onların düşündüğünden çok daha fazlasını hatırladığını bilmemektedir. Ve Thomas artık söyledikleri tek kelimeye bile inanmayacaktır! Gerçek dehşet verici olacak. Thomas Labirent’i yenmiş, Alev’de hayatta kalmıştır. Arkadaşlarını kurtarmak için her türlü riski göze alacaktır. Ancak bu kâbusu sona erdirecek tek şey, gerçeğin ta kendisidir. Artık yalan yok.
Serinin önceki kitaplarını okuyanlar hatırlayacaktır; Alev Deneylerin’de Thomas ve diğerleri Alev’i geçmeyi başarmış ve İSYAN (kitap boyunca bu ismin neden büyük yazıldığını merak edenler olabilir: aslında bu bir kısaltma), Thomas’ı bir odaya kapatmıştı (Teresa’nın da katkısıyla). Final kitabı olan Labirent Son İsyan’da kaldığı yerden, bu odadan başlıyor ve Thomas uyandığında haftalar boyunca bu odada arkadaşlarına neler olduğunu, deneylerin bitip bitmediğini merak ederek ve kendini yeni gelişmelere hazırlayarak geçiriyor. Sonra Fare Adam tekrar sahneye çıkıyor: deneylerin son bulduğunu ve artık geriye tek bir aşamanın kaldığını söyleyerek Thomas’ı odasından çıkarması ile serinin kurgusu yoluna devam ediyor.
Labirent Son İsyan, final kitabı olmasıyla seriyi sonlandıracak doyurucu bir sona ve serinin diğer kitaplarında akılda kalan sorulara cevap vermesiyle dopdolu olmalıydı: peki öyle mi? Bomboş bir kitap, başarısız bir finali içermekten ileriye gidememiş bir kitap olmuş. Serinin diğer kitaplarında akılda kalan sorulara vermeye çalıştığı cevaplar ise çok sıradan, basit ve geçiştirmelik. Bu kadar kalitesiz olabilir mi yahu bir kitap? Tamam: bir yere kadar okuyucunun hayal gücüne bırakacaksın olayı ama yazar neredeyse tüm soruları milyonlarca okuyucunun hayal gücüne bırakarak ‘alay etmiş’ bir nevi. Sorularımıza cevap bulamamakla kalmadık; yeni karakterler ile beraber gelen ekstra sorular, daha fazla cevapsız sorunun oluşmasına neden oldu ve yazarın böyle bir final kitabını ne amaçla yazdığını anlamamak için elimize bir sebep verdi açıkçası.
Kitabın arka kapağında “James Dashner’ın kitaplarına başlamadan önce derin bir nefes alın.” diye bir yorum var: okurken derin nefes almak zorunda kaldım çünkü sıkıldım! Okumak için kendimi zorladım. Derin nefes alıp ” Hakancım biraz daha oku, sabret, bitecek. ” diye diye kitaptan zaten yavaş yavaş koptum. Karakterler nedense en baştan beri saçma bir şekilde öldürülüyor seride fakat Teresa’nın ölümü ise tam bir komedi(!) idi. İkisi arasındaki ‘bağa’ vurgu yapmak için mi böylesine ‘klişe’ bir son düşünmüştü yazar, anlamadım fakat bu hareketiyle resmen ikilinin arasındaki duyguları çöpe atmış ve iki kadın arasında kalan Thomas’ı Brenda’ya layık görmüştü bir nevi!
Labirent Ölümcül Kaçış, çok iyi bir şekilde distopik romanın inceliklerini okuyucuya aktarmıştı ve doğal olarak daha iyisini bekliyordu okuyucu. Labirent Alev Deneyleri kısmen bu ihtiyacı giderdi fakat final kitabı olan Labirent Son İsyan‘ı kelimelerle anlatamıyorum ya da ellerimden dökülen tek bir kelime olacak ama o bile tam anlamıyla anlatmayacak belki de durumu: BOMBOŞ. Işıl virüsü ve dünyaya etkisi (mini kıyamet senaryosu) konusunda final kitabında daha doyurucu açıklamalar, sonuçlar görmeyi umuyordum ama bu beklentim de boşa çıktı. Sonuç kısmı ise aşırı karışık ve bir o kadar da saçmaydı. Bir kaç sayfalık olmasını hiç eleştirmeyeyim!
Serinin diğer kitaplarını okuyanlar için, sonlandırmak adına okunulabilir. Fakat bu kitap hem yazarın hem de kurgunun o kadar da mükemmel olmadığını gösterdi bana diyebilirim. Güzel bir fikir ancak bu kadar alaşağı edilebilirdi…
İyi okumalar.
