” Sevup alamayanun, yureğini buz bağlar… yureğini buz bağlar… “
Tulum sesi ne güzel eşlik ediyor şarkıya…
Kulağımda değil de kalbimin içinde çalıyor sanki..
Sızlatıyor kalbimi…
Sızlıyor…
Aşk değil bu; tulum eşliğindeki şarkı aşk şarkısı olabilir…
Ama aşk değil bu sızlamanın sebebi…
Kesinlikle değil…
Sebebi nsanlar…
İki yüzlü insanlar…
Dalıyorum birden…
” Senunda kalbun benum gibi yarali… benum gibi yarali… “
Diye ekliyor şarkıcı…
Ve devam ediyor: ” Ne mutlu dağlaruna, her geçeni görürsun… her geçeni gorursun… “
Düşüncelere dalıyorum..
İşte yine tulum…
Düşünüyorum…
Ben mutlumuyum? hayır…
Ama insanlar?
Bilmiyorum…
Ama farkındayım..
Herkesi görüyorum…
İnsanları görüyorum işte, yaptıklarını yapacaklarını düşündüklerini…
Kimsenin ağzından geçen, kalbinden ve aklından geçenle aynı değil… Hissediyorum bunu… Hem de en etkileyici şekilde…
Yine kalbim sızlıyor…
İnsanlar…
İki yüzlü, hatta üç yüzlü insanlar…
Dost dediğiniz insandan bile şüphe duyduğunuz oldu mu?
Ya da ağzınızdan çıkan bir kelimeye, kendinizinde inanmadığınız bir durum?
Ya da başınıza, başkasına yaptığınız kötülüğün aynısı geldiğinde üzüldünüz mü?
Olmuştur, insanlık halidir… diye kendinizi kandırmayın!
Düşünüyorum yine, farklı bir şey yaptığım yok ki…
Cevap arıyorum insanların bu haline…
Çıkar çatışması mı yoksa?
Neden çıkar çatışmaları olur ki?
Ne yani, kim öldükten sonra biriktirdiği maddi değerleri peşine getirdi?
Yoruldum artık…
Kendimi bıraktım; artık başkalarını düşünüyorum…
Üzülüyorum onlara…
Acıyorum…
Kendimi ayna gibi hissediyorum; onlar ne düşünürse aynı anda bana yansıyor gibi…
Artık kelimelerde bana yetmiyor…
Yanlız kalmalıyım diyorum…
Yanlız kalmak da çözüm değil; biri olmadan olmuyor…
İşte tekrar aklıma geliyor
” Kimin eli kimin cebinde, belli değil… “
Yaşıyoruz
Yolun sonunu tahmin edip; umursamadan…
Bakalım..
Sonumuz hayır olsun.
